Don McCullin - Retrospective
'Il n’y a rien à revendiquer, rien à regretter, sauf que l’on continue à traiter si mal nos semblables.’Don Mc Cullin
Zaterdagmorgen met mezelf naar het museum van fotografie in Mont-sur-Marchienne. Vlakbij Charleroi. Grenzend aan Marcinelle... Een troosteloze buurt. Wat grijs. Een beetje triest. Een tikkeltje deprimerend.
Don McCullin. Magnum fotograaf. Bekend oorlogsfotograaf.
Biafra, Noord-Ierland, Libanon, Vietnam, Congo, Cambodja,...
Dood, AIDS, cholera, brandwonden, verminkte lichamen, honger,…
Soldaten, vrouwen en kinderen, scherpschutters, verzetsmensen,...
Geweren, granaten, bommen, landmijnen, kogels,...
Pure menselijke ellende. Onrechtvaardigheid en doelloosheid. Afschuw. Menselijk lijden.
‘Het is de grootste ellende, maar op zo’n gevoelige, waardige, poëtische, subtiele manier gebracht’, sms’te Bie. Zelf beroepsfotografe.
John Le Carré schreef: ‘Don McCullin parle du moment fugitive où s’établit le rapport avec son sujet, l’instant du ‘oui’. Ce moment d’intimité nue, lorsque lui ou elle le voit et lui pardonne, au seuil de la mort, de la famine, d’un chagrin inconsolable, quand leur enfant gît mort sur le sol de l’entrée, tué par une bombe lors de l’attaque: quand même ‘oui’. Oui, prenez-moi. Oui, prenez-nous. Oui, montre au monde ma souffrance.’
Foto’s die naar de keel grijpen, die bezoekers stil maken vanbinnen. En nederig.
Foto’s die uitnodigen om te relativeren. Om ons leven met zijn kleine én grotere problemen te herkaderen.
Ineens denk ik eraan dat mijn GSM nog aanstaat. Uit respect voor de doden wordt hij discreet afgezet.
En dan volgen vele ingehouden en enkele rollende tranen. De mensheid in drie middelgrote ruimtes samengebracht. Een deel van de 20ste eeuw in een notendop. De mensheid in zijn meest naakte, intieme, wrede, pijnlijke vorm.
Ik word er helemaal koud van.
En loop na anderhalf uur geruisloos naar buiten.
Alleen met dit overdonderdende gevoel van onmacht, verdriet en confrontatie en met mezelf.
Waarom -inderdaad- blijven wij elkaar zovéél pijn doen?
Dorothy
posted by Julie at 8:06 PM
3 Comments:
Wat een lief compliment, Véronique. Doet me veel plezier. X, Dorothy
ja, dorothy, waarom ?
Op de meeste waarom-vragen komt er geen antwoord. Een lange eindeloze stilte... vaak proberen we dan om een gekunseld antwoord te geven dat nergens op slaat. Eigen aan het mens-zijn. Wij mensen die kunnen denken... die dit godsgeschenk hebben gekregen.
Gebruiken wij het dan verkeerd...
Er zat destijds geen bijsluiter bij. Mensen werden en worden steeds slimmer. Wat vroeger hard en wreed was (waarde,normen,discipline, dictatuur...) kan niet meer.Sommige dingen kunnen écht niet meer. Maar heden zijn er ook zaken die niet meer kunnen. Het heet vooruitgang...
Jammer dat slechts een héél klein deel van deze imens grote bol daar deel uit mag van uitmaken. En vaak ten koste van die andere die op de verkeerde plek terecht zijn gekomen.
Wat ik uit al deze ellende leer is ... dat hoe klein het wonder van iedere dag is, ik hier dankbaar mag voor zijn.
Dorothy, je bent een schat.
Véro xxx
Liefste Dorothy,
dank je voor je mailtje met de link naar je weblog. Ik vind het prachtige teksten, commentaren, foto's die ráken van les âmes soeurs, des âmes 'vraies'. Deze zondag ben ik naar Charleroi gegaan, naar de tentoonstelling van Don McCullin. En ook bij mij kwamen de tranen, in stilte. Ze hadden me gewaarschuwd, maar ik was toch niet voorbereid op zoveel pijn. Vooral de foto die je uitgekozen hebt, die indringende ogen en het huilende kind, blijft me bij. Ik heb er lang naar gekeken daar, ze heeft me diep geraakt. Terwijl ik in die ogen keek, kon ik maar een ding denken: vergeef me. Voor mijn onwetendheid, omdat ook ik mensen pijn gedaan heb, omdat ik vaak vergeten ben wat menselijkheid is, wat er echt toe doet. Ik voelde me klein naast die foto's.
Maar ik ben dankbaar voor de momenten in het museum, hoe moeilijk ook, en ook al klinkt het paradoxaal en ongepast omdat het over echte mensen en echt lijden gaat, en niet over kunstwerkjes aan een muur. Dank je Dorothy voor je beschrijving, om dit alles te delen. veel liefs, isha
Post a Comment
<< Home