zand en steen

Ondertussen is het meer dan 2 weken geleden dat ik nog eens schreef op ons blog.
Het is toch zo druk geweest, veel gedaan, veel onderweg geweest, èn veel meegemaakt en geleerd.
Maar de snelheid waarin alles zich opvolgt ligt toch zo hoog.
Mijn to do lijst wordt alleen maar langer, lijkt me, al probeer ik regelmatig iets te schrappen. En "ja" zeggen blijft een zwak punt :-)

Tijdens al mijn haast en onbereikbaar zijn, kreeg ik een mooie mail: "zand en steen"
Het is een verhaal dat ik met heel veel plezier las en dat me even deed stilstaan bij de boodschap. De moraal van het verhaal is 'Als iemand ons pijn doet moeten we het in zand opschrijven waar de wind van vergeving het kan uitwissen. Maar als iemand iets goeds doet voor ons, moeten we het in steen graveren, waar geen wind het ooit kan uitwissen.'
Ik vraag me af: "kan ik dat? in zand schrijven wat me pijn doet?"

Op het einde van het verhaal wilde ik afsluiten en weer aan de voorbereidingen van volgende week beginnen, tot ik op de laatste slide kwam ...

en besefte dat ik bijna weer "te veel haast" had gehad.