angst, liefde & vergeving

In het boek "meesterschap in liefde" schrijft Don Miguel Ruiz: "Er zijn 2 hoofdbronnen van emoties: angst en liefde. We ervaren beide emoties, maar de emotie die in de meeste mensen overheerst is angst."

"Liefde kent geen verplichtingen, geen verwachtingen en is gebaseerd op respect. Maar Liefde is ook ... 'hard': ze voelt jegens niemand medelijden, maar bergt een hoop compassie in zich.
Compassie vloeit voort uit respect. Medelijden uit angst.
Je voelt medelijden voor iemand als je die persoon niet respecteert, want medelijden heeft te maken met het idee dat de andere niet sterk genoeg is om haar/zijn leven tot een succes te maken, niet sterk genoeg om zijn/haar eigen keuzes te maken.

Dat vond ik een doordenker.
Vanmorgen, tijdens een heerlijk, filosofisch, bij-babbel ontbijt, kwamen zowel liefde als angst als thema ter sprake. De rest van dag bleven bepaalde gedachten hierrond in mijn hoofd spoken, vandaar dat ik Ruiz' boek er even terug bijnam. Dat had enkele jaren geleden een diepe indruk op mij gemaakt.

Er is ontzettend veel angst in de wereld om dit moment, maar ook in mij.
En al snel gaan de "gevolgen" van angst leiden tot het slachtoffer-dader-denken.

Wat doet angst met een mens?
Even kort door de bocht:
Woede, verdriet, jaloezie zijn gemaskeerde angst en verleiden mensen ertoe om "kwaad" te doen/zijn. Vanaf dat moment spreken we van "daders". Maar dader en slachtoffer liggen erg dicht bij elkaar. Zeer dicht. Bijna alle daders zijn slachtoffers. Van angst. Uit het verleden. En veel slachtoffers worden dader.

Ligt de sleutel dan in het stoppen met het slachtofferdenken?

Ruiz zegt hierover:
"Als jou onrecht wordt aangedaan zal dat natuurlijk een emotionele wonde slaan. Maar jij bent niet de dader, dus waarom zou je de rest van je leven lijden? De waarheid is dat je niet onder die ervaring moet lijden. Dat is een keuze."

"Je moet de wonde openmaken en schoonmaken... met vergeving. Je moet vergeven, niet omdat ze dat verdienen, maar omdat je niet langer wilt lijden. Vergiffenis is een daad van zelfliefde."

"Vergevingsgezindheid is moeilijk, we worden nochthans met dat vermogen geboren, kinderen kunnen er goed mee omgaan. Maar wat ons in de weg staat... is trots, omdat onze persoonlijke belangrijkheid groeit als we niet vergeven, het geeft onze mening gewicht als we kunnen zeggen: 'al wil ze het goed maken, vergeven zal ik haar nooit, het is onvergeeflijk'.
Trots. Eer. En wie lijdt er het meest onder? Wijzelf.
We leren ook lijden om degene, die ons iets heeft aangedaan, te straffen.
Om aandacht te vragen."

"Het medicijn om te kunnen vergeven aan anderen en jezelf?
Liefde, onvoorwaardelijke liefde.
Geen 'als'. Geen oordeel."

"Als we 3 zaken beoefenen zal de wereld niet langer een psychiatrische instelling zijn:
waarheid, vergeving en zelfliefde."


Morgen begin ik aan Ruiz zijn laatste boek: Heelheid.
Heelheid, oneness is een thema dat verbonden is met Liefde en dat mij meer en meer intrigeert sinds ik bezig ben met vrouwelijkheid en vrouwelijke energie.

Julie