Verhalen en beelden die jouw snaar raken

De voorbije periode heb ik enkele films gezien die me raakten. Elke film op een andere manier.

- Ben X:
echt prachtig: het verhaal, de manier van filmen, de karakters, de realiteit, de wrede realiteit. het is ook licht herkenbaar.
- As it is in heaven:
gaat over het leven van je droom ("muziek maken die de harten van mensen opent"), over het ontwaken in het leven, over het leven vanuit de grondtoon
- The legend of a bagger vance:
er zijn enkele intrigerende scenes tussen matt damon en will smith, over het terugvinden van je "swing" in het leven, over the field.
- Into the wild:
over reizen, vrijheid, loslaten & -maken, grenzen, eindeloosheid en einde.

Ik heb al veel nagedacht over waar en hoe deze films me raken. Hoe ze me zo "opnemen" in het verhaal, alsof ik er één van de personages ben. De films roerden me tot tranen, maar gaven tegelijkertijd een heerlijk gevoel van geluk, verbondenheid, begrip, herkenning. Mooi dat dat kan.
Zo zou ik mensen willen raken, met verhalen, beelden, ...

Na de film val ik echter vaak in een leegte, krijg een gevoel van gemis, alsof de verbinding plots en abrupt verbroken is, zelfs de eindgeneriek duurt te kort.
Ineens zit je terug alleen in je zetel of tussen vele anderen in een zaal, in de realiteit.
Leegte.

Dus voor ik mijn droom om mensen zo te raken kan realiseren, wil ik begrijpen waar die leegte vandaan komt, hoe je die kan opvangen, verzachten of doen verdwijnen. Zodat je dat gevoel kan meenemen naar de dagdagelijkse realiteit, zodat het blijft zitten in je hart en in je lijf en een positieve invloed heeft op je leven, keuzes, ervaringen.

Julie