nieuwe wijn in oude zakken

We komen op een punt in de tijd dat er nieuwe wijn is, maar dat de oude zakken soms nog de enige tools lijken te zijn om die nieuwe wijn in op te vangen.

Nieuwe wijn gaat gepaard met een fundamentele onzekerheid, want we hebben nog geen houvast om deze te begrijpen, laat staan vast te pakken en vast te houden. Dus grijpen we naar wat we kennen.

Nieuwe wijn:
fluïditeit, wisselende snelheden, overvloed, afwisselend op meerdere plaatsen & frequenties tegelijkertijd, los (ontworteld) van vaste patronen & moraliteit, acausaliteit, collectiviteit, vertrouwen in het leven & in menselijk kunnen, aangeboren wijsheid, veelheid aan mogelijkheden zonder één juiste, interferenties, ...

Oude zakken:
structuur, overzicht, causaliteit, individualiteit, goed & kwaad, ....

Soms lijkt alsof de nieuwe wijn zich sneller aandient dan de zakken zich kunnen aanpassen.
Is dat eigen aan een paradigma shift?

Bij organisaties, die nauw verbonden zijn met de maatschappij, zie je dat er zich nieuwe principes ontwikkelen, ze ontstaan gewoon, vanuit de mensen, vanuit de omgeving. Vervolgens ontstaat er een soort strijd met zichzelf & wat zich aandient.
In "theorie" (her)kennen de abstractere denkers de nieuwe principes en gooien ze deze "als waarden & normen" in de organisatie. Als er niet gebeurt wat ze verwachtten, gaan ze duwen. En ineens is er paralysatie, weerstand en valt iedereen in de oude plooi, in strijdstand. Dan gaan we WIJ-ZIJ-en, oordelen over wat juist & fout is.

Het is een echt puzzel hoe je de brug tussen beide kan bouwen,
hoe je nieuwe principes in de operationaliteit krijgt verweven, maar zonder duwen,

hoe je de juiste woorden ontwikkelt en gebruikt om de nieuwe verhalen te vertellen,
(ik worstel er ook mee, alleen al in deze tekst, probeer ik nieuwe dingen uit te leggen met bestaande woorden, ik weet welke nieuwe betekenis ik er aan geef vanuit mijn gevoel, maar kan ik verwachten dat anderen dezelfde betekenis eraan geven? en zolang ik bestaande woorden gebruik, zal ik er onbewust ook de bestaande betekenis aangeven, taal is zo krachtig)

ik vind geen antwoorden, alleen vragen,
en zo verzamel ik er honderden, al jaren,
en met momenten val je door alle vraagtekens door, terug naar startpunt, snakkend naar een punt, verlangend naar een antwoord, naar een signaal dat die vraagtekens wel het beginpunt van de (voor mij) juiste weg weg vormen, of beginnen te vormen.
dat is dus het perfecte voorbeeld van "grijpen naar oude zakken".

ik weet het niet
dat is het enige juiste antwoord
misschien weet niemand het wel
en daar moet ik van leren houden
en leren om vanuit het niet-weten toch verhalen te vertellen over het nieuwe dat zich aandient


Julie