naief of moedig? leuk of moedig?

Mensen rond mij noemen mij soms een wereldverbeteraarster en vragen zich (vriendelijk) lachend af wanneer ik wakker ga worden, en realistisch.

Maar dat ben ik voorlopig nog niet van plan. Ik wil erin blijven geloven.
En als dat gepaard gaat met eenzaamheid en pijnlijke momenten, dan ben ik nu zover dat ik dat aanvaard. Naief of moedig?

Vorige week was ik voor de eerste keer getuige van een heel raar fenomeen:
een groep van 25 mensen die 3 dagen samen zijn. Er worden prachtige dingen gezegd, maar ook fundamenteel pijnlijke, doch belangrijke dingen.
En wat blijkt: velen hebben die zaken niet eens gehoord, gezien of echt begrepen.
Kan dat nu?
Het lijkt onmogelijk in een groep van intelligente volwassenen.
Doch zorgt er iets voor een mist op wat mensen ontvangen en verwerken.
Ik sta perplex.
Sommigen vallen achteraf echt uit de lucht: "heb jij, heeft hij/zij dat gezegd??", "had ik dat gehoord, had ik misschien toch gehandeld, gereageerd, ...".
Hattie & Tattie
Maar het was niet zo, en wat is gebeurd, is gebeurd, en wat niet is gebeurd, had volgens mij niet kunnen gebeuren. Hoe hard we ook streden.

En ik wil weten welke krachten er op zo'n momenten spelen, ik wil het begrijpen.
En als het mogelijk is, leren voorkomen.
Dat is voor 't moment ongeveer de belangrijkste vraag die mij bezighoudt.
Want ik geloof niet dat het gaat om individuele onwil.
Het is meer en helaas krachtiger dan dat.


Tijdens de 3-daagse was één van de vragen die ons werd gesteld: willen we bereiken dat we ons leven leuk vinden, dat we gelukkig zijn?
Of willen we moedig zijn, omdat we het leven leven dat voor ons bedoeld is, en omdat het betekenis heeft voor veel meer mensen dan voor onszelf en omdat het dient aan veel meer dan het "nu" en de nabije toekomst van onszelf en onze naasten?

Moedig of leuk?

Ik ben lang voor "leuk" gegaan, "leuk" is ook veilig, want dat is meestal iets collectief.
Nu wil ik gaan voor "moedig". Al weet ik dat "moedig" gepaard gaat met "alleen", en mij vaak zal uitdagen op mijn verantwoordelijkheid, betrokkenheid en vastberadenheid.
In woorden weet ik uit te leggen wat dat inhoudt, ik weet zelfs hoe het voelt.
Maar hoe zet ik dat om in daden, in mijn werk, maar vooral in mijn eigen dagdagelijks leven??

Ergens geloof ik echt dat de wereld het nodig heeft. Meer nog, dat dat de enige weg zal zijn.

Vele principes hebben lang richting gegeven aan onze keuzes en beslissingen:
religie, sociale & economische & politieke systemen, ..., kortom algemeen aanvaarde opvattingen die voorspelbaar en statisch waren, waar alles en iedereen zich aan hield.
Steeds meer merk je dat begrippen zoals oa causaliteit (oorzaak & gevolg), en dus voorspelbaarheid aan het verdwijnen zijn, en dat heeft een grote impact op ons leven.
Het betekent dat je zelf de enige bent die je keuzes kan bepalen. Jouw vrije wil en creatiekracht, afgestemd en in samenwerking met alle krachten rond ons.

Hoe?
Het vraagt onderscheidingsvermogen, wat is waar voor mij en wat niet? wat is goed voor mij en wat niet? wat vind ik en wat niet? waar sta ik achter en kan ik dus uitdragen en wat niet? waar geloof ik in en waarin niet?
wat is echt en wat is ruis?
wat is authentiek en wat is afleiding?
welke verantwoordelijkheid geef ik door aan anderen en welke houd ik bij mezelf?

Zelf iets gaan vinden van alles. Wat een uitdaging.
Zelf nadenken, ipv iets zomaar als waarheid aan te nemen van "referenties", experts, goeroe's.
Steeds opnieuw gaan voelen of het klopt.
En als het klopt, 100% vertrouwen hebben en houden in je eigen judgement.
Voor dat moment, want het volgende moment kunnen de kaarten weer anders liggen.

Want het concept waarheid is niet meer één ding, dat van toepassing is op alles en iedereen, noch is het iets dat blijft doorheen de tijd.
Er zijn miljoenen waarheden, die naast elkaar allemaal waar zijn, en in zichzelf weer veranderen en het enige dat jou helpt is om jouw waarheid te zoeken.
Want alleen die zal voor jou werken.

Ik wil vandaag verantwoordelijkheid nemen voor morgen, niet alleen voor mijn morgen, maar voor de morgen van het geheel. Ik wil stilstaan bij alles wat ik doe, zeg, voel, vind en me afvragen of het klopt. En enkel vandaaruit keuzes maken.

Dat was het gedeelte in woorden.
Nu op zoek naar hoe het te integreren in mijn leven.
Maakt me doodsbang, want het lijkt zodanig groots, dat ik eerst vertrouwen moet krijgen dat het kan, en daarna dat ik het kan.

Julie