Nederigheid

Een wijze vrouw zei me deze week heel voorzichtig: "misschien krijg je lessen in nederigheid en is dat net wat je moet leren om je volgende stappen te kunnen zetten, om die bruggen te kunnen bouwen".

Nederigheid,
een prachtig woord
als uitleg vond ik (op internet):

1. nederig
   deemoedig, bescheiden, gering, onderdanig, ootmoedig, zedig
   
   
2. nederig
   
   1. je niet op de voorgrond plaatsen
      synoniem: bescheiden
      tegenstelling: patserig
      
   2. niet groot, niet veel
      vb: zij hebben een nederige woning

Maar ik denk dat dit woord nog vele andere betekenissen in zich heeft, zeker in deze context.

Eerste reactie bij mij was een schok: "ben ik dan patserig?"
Ik hoop het niet. Maar waarschijnlijk soms wel.

Ons gesprek was lang en stilaan begon ik te begrijpen wat ze me zei.
Ik zoek nog steeds naar bevestiging rond mij, in mijn werk, bij mensen waarmee ik werk, ... Ik wil "zien" dat wat ik doe, goed is, werkt, effect heeft.
Als dat niet zo is, ga ik onmiddellijk twijfelen, het in vraag stellen (het = mijn aanpak, mijn overtuigingen, hun reactie, hun aanpak, ...), reageren en oordelen over mezelf/anderen.

Maar wie ben ik om....

Mezelf in vraag stellen:
Wil dat zeggen dat ik er misschien in essentie niet helemaal in geloof?
Anderen in vraag stellen:
Wil dat zeggen dat ik "opdring" waar ik op dat moment in geloof?
Want dat wil ik niet.

Want het reageren doorbreekt de flow van wat er in gang is gezet en alleen al daarom verandert het proces.

De vrouw vroeg me:
"Waarom zoek je bevestiging in resultaat?"
is dat egostreling? is dat onzekerheid?
het betekent alleszins dat ik bepaalde verwachtingen heb bij wat er gaat gebeuren.

"Geloof je dat er soms alleen maar een zaadje gepland is en dat dat pas jaren later kan ontluiken?"
thema's: geduld, vertrouwen, verwachtingen (niet de eerste keer dat deze thema's voor me liggen)

Ergens brengt me dit in de war, want ik sta nu op een fragiel, -voor mij nog- onzichtbaar kruispunt tussen "een mening hebben, echt iets vinden van wat er rond je gebeurt en deze delen in je werk" & "nederigheid in wie je bent, wat je gelooft en wat je doet".
Ik krijg deze 2 nog niet gekoppeld in gedrag & attitude.

Wat betekent dat voor mijn vak?
Werken als adviseur zonder verwachtingen naar resultaat, zonder oordeel?
Hoe "meet" je dan jezelf, je bijdrage, ...? Hoe stuur je bij? (jezelf, het proces, ...)

Wat betekent dat voor leiderschap?
Want nederigheid wordt vaak vermeld als "waarde" voor het leiderschap van de toekomst.

Interessant en belangrijk!


Julie

nieuwe wijn in oude zakken

We komen op een punt in de tijd dat er nieuwe wijn is, maar dat de oude zakken soms nog de enige tools lijken te zijn om die nieuwe wijn in op te vangen.

Nieuwe wijn gaat gepaard met een fundamentele onzekerheid, want we hebben nog geen houvast om deze te begrijpen, laat staan vast te pakken en vast te houden. Dus grijpen we naar wat we kennen.

Nieuwe wijn:
fluïditeit, wisselende snelheden, overvloed, afwisselend op meerdere plaatsen & frequenties tegelijkertijd, los (ontworteld) van vaste patronen & moraliteit, acausaliteit, collectiviteit, vertrouwen in het leven & in menselijk kunnen, aangeboren wijsheid, veelheid aan mogelijkheden zonder één juiste, interferenties, ...

Oude zakken:
structuur, overzicht, causaliteit, individualiteit, goed & kwaad, ....

Soms lijkt alsof de nieuwe wijn zich sneller aandient dan de zakken zich kunnen aanpassen.
Is dat eigen aan een paradigma shift?

Bij organisaties, die nauw verbonden zijn met de maatschappij, zie je dat er zich nieuwe principes ontwikkelen, ze ontstaan gewoon, vanuit de mensen, vanuit de omgeving. Vervolgens ontstaat er een soort strijd met zichzelf & wat zich aandient.
In "theorie" (her)kennen de abstractere denkers de nieuwe principes en gooien ze deze "als waarden & normen" in de organisatie. Als er niet gebeurt wat ze verwachtten, gaan ze duwen. En ineens is er paralysatie, weerstand en valt iedereen in de oude plooi, in strijdstand. Dan gaan we WIJ-ZIJ-en, oordelen over wat juist & fout is.

Het is een echt puzzel hoe je de brug tussen beide kan bouwen,
hoe je nieuwe principes in de operationaliteit krijgt verweven, maar zonder duwen,

hoe je de juiste woorden ontwikkelt en gebruikt om de nieuwe verhalen te vertellen,
(ik worstel er ook mee, alleen al in deze tekst, probeer ik nieuwe dingen uit te leggen met bestaande woorden, ik weet welke nieuwe betekenis ik er aan geef vanuit mijn gevoel, maar kan ik verwachten dat anderen dezelfde betekenis eraan geven? en zolang ik bestaande woorden gebruik, zal ik er onbewust ook de bestaande betekenis aangeven, taal is zo krachtig)

ik vind geen antwoorden, alleen vragen,
en zo verzamel ik er honderden, al jaren,
en met momenten val je door alle vraagtekens door, terug naar startpunt, snakkend naar een punt, verlangend naar een antwoord, naar een signaal dat die vraagtekens wel het beginpunt van de (voor mij) juiste weg weg vormen, of beginnen te vormen.
dat is dus het perfecte voorbeeld van "grijpen naar oude zakken".

ik weet het niet
dat is het enige juiste antwoord
misschien weet niemand het wel
en daar moet ik van leren houden
en leren om vanuit het niet-weten toch verhalen te vertellen over het nieuwe dat zich aandient


Julie

Vertigo

Anyone whose goal is 'something higher' must expect someday to suffer vertigo.
What is vertigo?
Fear of falling? No, Vertigo is something other than fear of falling. It is the voice of the emptiness below us which tempts and lures us, it is the desire to fall, against which, terrified, we defend ourselves.

Milan Kundera - The Unbearable Lightness of Being

onzuivere en voorwaardelijke liefde is schadelijk?

De voorbije weken deed ik het rijstexperiment, gebaseerd op de inzichten van Emoto:

Kort de context:
De Japanse wetenschapper Masaru Emoto heeft aangetoond dat water op gedachten kan reageren. Hij deed experimenten door waterkristallen te onderzoeken.
Mijn rijstexperiment ging als volgt: ik zette 3 dezelfde potten, gevuld met gekookte rijst en tot aan de rand bijgevuld met water, naast elkaar op mijn vensterbank.
Elke pot kreeg een boodschap:
- jij bent lelijk en niets waard
- jij bent mooi en ontzettend waardevol
- "niets"

Eén pot kreeg dagelijks een belediging naar zijn deksel geslingerd, de andere kreeg een complimentje en de derde werd steevast genegeerd, deze laatste stond door mijn computer ook uit mijn gezichtsveld.

Resultaat na enkele weken:


mijn conclusies:

- het werkt! er is een duidelijk verschil tussen de 3 potten, enkel niet het verschil dat ik verwacht had.
- negeren is duidelijk vreselijk vertroebelend
- maar dan! mijn negatieve pot is zo helder als wat en mijn positieve pot is beginnen schimmelen. een raadsel!! (voor even)

Voor de interpreatie van de 2 andere potten komen bij mij thema's als onvoorwaardelijkheid en oprechtheid naar boven. Ik moet toegeven dat ik niet onvoorwaardelijk complimentjes gaf, neen, er waren harde verwachtingen aan verbonden: mijn experiment moet lukken! Bij het "venijn" dat ik naar de andere pot slingerde, hechtte ik niet veel belang, daar ging ik van uit dat dat zijn werk zou doen, ik stond er minder bij stil. Ik stond wel er versteld van hoe makkelijk dat ging, ik ontdekte mijn venijnige kant :-).

Dus onzuivere voorwaardelijke liefde is schadelijker, dan oprecht zuiver venijn?
ook wel iets om over na te denken!

Je brengt meer zuiverheid door oprecht te zeggen wat iets niet waard is, dan door complimentjes te geven in de hoop op zuiverheid?

Het bracht bij mij een verlichtend inzicht en schokje te teweeg.
Ik zie en hoor mezelf soms dingen zeggen/doen als:
- "ja hoor, het is mooi", maar eigenlijk ben ik niet 100% overtuigd. maar het is gewoon makkelijker en de andere wordt er inderdaad even gelukkiger van.
- "je hebt gelijk", maar ondertussen denk ik er het mijne van, omdat ik geen zin om weer in discussie te gaan of om het nog eens uit te leggen.
- of ik zwijg gewoon, ook al zou ik kunnen helpen door mij mening te delen, onvoorwaardelijk uiteraard, dus ongeacht of die mening gevolgd wordt.

Maar goed, dit is mijn interpretatie,
ieder denke er het zijne/hare van.
Ik ben er ook helemaal nog niet klaar mee, want ik heb nog massa's vragen over de echte betekenis, voor mij. Ook in combinatie met wat ik mijn vorige post geschreven heb, komen er nog vele vragen naar boven.

Ik laat het even bezinken.

Julie

naief of moedig? leuk of moedig?

Mensen rond mij noemen mij soms een wereldverbeteraarster en vragen zich (vriendelijk) lachend af wanneer ik wakker ga worden, en realistisch.

Maar dat ben ik voorlopig nog niet van plan. Ik wil erin blijven geloven.
En als dat gepaard gaat met eenzaamheid en pijnlijke momenten, dan ben ik nu zover dat ik dat aanvaard. Naief of moedig?

Vorige week was ik voor de eerste keer getuige van een heel raar fenomeen:
een groep van 25 mensen die 3 dagen samen zijn. Er worden prachtige dingen gezegd, maar ook fundamenteel pijnlijke, doch belangrijke dingen.
En wat blijkt: velen hebben die zaken niet eens gehoord, gezien of echt begrepen.
Kan dat nu?
Het lijkt onmogelijk in een groep van intelligente volwassenen.
Doch zorgt er iets voor een mist op wat mensen ontvangen en verwerken.
Ik sta perplex.
Sommigen vallen achteraf echt uit de lucht: "heb jij, heeft hij/zij dat gezegd??", "had ik dat gehoord, had ik misschien toch gehandeld, gereageerd, ...".
Hattie & Tattie
Maar het was niet zo, en wat is gebeurd, is gebeurd, en wat niet is gebeurd, had volgens mij niet kunnen gebeuren. Hoe hard we ook streden.

En ik wil weten welke krachten er op zo'n momenten spelen, ik wil het begrijpen.
En als het mogelijk is, leren voorkomen.
Dat is voor 't moment ongeveer de belangrijkste vraag die mij bezighoudt.
Want ik geloof niet dat het gaat om individuele onwil.
Het is meer en helaas krachtiger dan dat.


Tijdens de 3-daagse was één van de vragen die ons werd gesteld: willen we bereiken dat we ons leven leuk vinden, dat we gelukkig zijn?
Of willen we moedig zijn, omdat we het leven leven dat voor ons bedoeld is, en omdat het betekenis heeft voor veel meer mensen dan voor onszelf en omdat het dient aan veel meer dan het "nu" en de nabije toekomst van onszelf en onze naasten?

Moedig of leuk?

Ik ben lang voor "leuk" gegaan, "leuk" is ook veilig, want dat is meestal iets collectief.
Nu wil ik gaan voor "moedig". Al weet ik dat "moedig" gepaard gaat met "alleen", en mij vaak zal uitdagen op mijn verantwoordelijkheid, betrokkenheid en vastberadenheid.
In woorden weet ik uit te leggen wat dat inhoudt, ik weet zelfs hoe het voelt.
Maar hoe zet ik dat om in daden, in mijn werk, maar vooral in mijn eigen dagdagelijks leven??

Ergens geloof ik echt dat de wereld het nodig heeft. Meer nog, dat dat de enige weg zal zijn.

Vele principes hebben lang richting gegeven aan onze keuzes en beslissingen:
religie, sociale & economische & politieke systemen, ..., kortom algemeen aanvaarde opvattingen die voorspelbaar en statisch waren, waar alles en iedereen zich aan hield.
Steeds meer merk je dat begrippen zoals oa causaliteit (oorzaak & gevolg), en dus voorspelbaarheid aan het verdwijnen zijn, en dat heeft een grote impact op ons leven.
Het betekent dat je zelf de enige bent die je keuzes kan bepalen. Jouw vrije wil en creatiekracht, afgestemd en in samenwerking met alle krachten rond ons.

Hoe?
Het vraagt onderscheidingsvermogen, wat is waar voor mij en wat niet? wat is goed voor mij en wat niet? wat vind ik en wat niet? waar sta ik achter en kan ik dus uitdragen en wat niet? waar geloof ik in en waarin niet?
wat is echt en wat is ruis?
wat is authentiek en wat is afleiding?
welke verantwoordelijkheid geef ik door aan anderen en welke houd ik bij mezelf?

Zelf iets gaan vinden van alles. Wat een uitdaging.
Zelf nadenken, ipv iets zomaar als waarheid aan te nemen van "referenties", experts, goeroe's.
Steeds opnieuw gaan voelen of het klopt.
En als het klopt, 100% vertrouwen hebben en houden in je eigen judgement.
Voor dat moment, want het volgende moment kunnen de kaarten weer anders liggen.

Want het concept waarheid is niet meer één ding, dat van toepassing is op alles en iedereen, noch is het iets dat blijft doorheen de tijd.
Er zijn miljoenen waarheden, die naast elkaar allemaal waar zijn, en in zichzelf weer veranderen en het enige dat jou helpt is om jouw waarheid te zoeken.
Want alleen die zal voor jou werken.

Ik wil vandaag verantwoordelijkheid nemen voor morgen, niet alleen voor mijn morgen, maar voor de morgen van het geheel. Ik wil stilstaan bij alles wat ik doe, zeg, voel, vind en me afvragen of het klopt. En enkel vandaaruit keuzes maken.

Dat was het gedeelte in woorden.
Nu op zoek naar hoe het te integreren in mijn leven.
Maakt me doodsbang, want het lijkt zodanig groots, dat ik eerst vertrouwen moet krijgen dat het kan, en daarna dat ik het kan.

Julie

Verhalen en beelden die jouw snaar raken

De voorbije periode heb ik enkele films gezien die me raakten. Elke film op een andere manier.

- Ben X:
echt prachtig: het verhaal, de manier van filmen, de karakters, de realiteit, de wrede realiteit. het is ook licht herkenbaar.
- As it is in heaven:
gaat over het leven van je droom ("muziek maken die de harten van mensen opent"), over het ontwaken in het leven, over het leven vanuit de grondtoon
- The legend of a bagger vance:
er zijn enkele intrigerende scenes tussen matt damon en will smith, over het terugvinden van je "swing" in het leven, over the field.
- Into the wild:
over reizen, vrijheid, loslaten & -maken, grenzen, eindeloosheid en einde.

Ik heb al veel nagedacht over waar en hoe deze films me raken. Hoe ze me zo "opnemen" in het verhaal, alsof ik er één van de personages ben. De films roerden me tot tranen, maar gaven tegelijkertijd een heerlijk gevoel van geluk, verbondenheid, begrip, herkenning. Mooi dat dat kan.
Zo zou ik mensen willen raken, met verhalen, beelden, ...

Na de film val ik echter vaak in een leegte, krijg een gevoel van gemis, alsof de verbinding plots en abrupt verbroken is, zelfs de eindgeneriek duurt te kort.
Ineens zit je terug alleen in je zetel of tussen vele anderen in een zaal, in de realiteit.
Leegte.

Dus voor ik mijn droom om mensen zo te raken kan realiseren, wil ik begrijpen waar die leegte vandaan komt, hoe je die kan opvangen, verzachten of doen verdwijnen. Zodat je dat gevoel kan meenemen naar de dagdagelijkse realiteit, zodat het blijft zitten in je hart en in je lijf en een positieve invloed heeft op je leven, keuzes, ervaringen.

Julie