Ziek lichaam

Ik bruiste van de energie. Letterlijk en figuurlijk.
Gisteren verkeerde het.

Ik werd plots 'overvallen' door een ontsteking.
En nu lig ik hier futloos, verzwakt en met pijn in mijn zetel.

Op zo'n momenten staat de wereld weer even stil.
Niets gaat nog. Alles is tevéél. Letterlijk alles.

Mijn geest wil wel en verliest niet aan kracht.
Het is mijn omhulsel dat zijn indringend veto stelt.

Als 'ervaringsdeskundige' op het gebied van zieke lichamen, weet ik dat ik nu mijn lichaamssignalen moet opvangen en adequaat beantwoorden.

Gisterenavond kreeg ik een paniekreactie.
Precies op het moment dat ik mijn eerste goede zorgen kreeg toegediend.

Oude patronen gingen met mij aan de haal.
En namen onverwacht, ongevraagd én ongegeneerd de overhand.

Ik stuurde mezelf bij.
Bewust. Met mildheid. Maar... kordaat!

Dorothy

zand en steen

Ondertussen is het meer dan 2 weken geleden dat ik nog eens schreef op ons blog.
Het is toch zo druk geweest, veel gedaan, veel onderweg geweest, èn veel meegemaakt en geleerd.
Maar de snelheid waarin alles zich opvolgt ligt toch zo hoog.
Mijn to do lijst wordt alleen maar langer, lijkt me, al probeer ik regelmatig iets te schrappen. En "ja" zeggen blijft een zwak punt :-)

Tijdens al mijn haast en onbereikbaar zijn, kreeg ik een mooie mail: "zand en steen"
Het is een verhaal dat ik met heel veel plezier las en dat me even deed stilstaan bij de boodschap. De moraal van het verhaal is 'Als iemand ons pijn doet moeten we het in zand opschrijven waar de wind van vergeving het kan uitwissen. Maar als iemand iets goeds doet voor ons, moeten we het in steen graveren, waar geen wind het ooit kan uitwissen.'
Ik vraag me af: "kan ik dat? in zand schrijven wat me pijn doet?"

Op het einde van het verhaal wilde ik afsluiten en weer aan de voorbereidingen van volgende week beginnen, tot ik op de laatste slide kwam ...

en besefte dat ik bijna weer "te veel haast" had gehad.

Indianen

Als er een beschaving en een tijdperk is waar ik graag in geleefd zou hebben, dan is het wel de Indiaanse beschaving van vóór 1492.

Ik weet er veel te weinig van.
Maar, het weinige dát ik weet, spreekt me ontzettend aan.

Vanmorgen -héél vroeg- stond ik op met de volgende uitspraak van Twylah Nitsch, een afstammelinge van de Noord-Amerikaanse Seneca-Indianen:
'Alle dingen om ons heen zeggen iets.'

Ik voel -mentaal én lijfelijk- dat dit klopt.
Voor mij.
Sinds een aantal jaren.

Volgens Nitsch is leven in harmonie volstrekt vanzelfsprekend. Als je gelooft deel uit te maken van het Grote Geheel, kun je je bij alles en iedereen op je gemak voelen. En is ook alles wat je op je weg tegenkomt, relevant. De waarheid ligt letterlijk op straat: 'Kijk naar de sporen op de steen. De dingen hebben ons iets te zeggen. Zo hebben de Indianen heel vroeg ook al geleefd.'

Ik zou me als een vis in het water gevoeld hebben bij de Indianen.
Zovéél is zeker.

Dorothy

Zee

Ik heb de zee gezien vandaag. In Oostende.
In de zon. Met massa's mensen.
In de regen. Zonder een kat op straat.
Met wind. En ook tegenwind.

We wandelden langs de dijk op zoek naar de sporen van Beaufort 2006.

En zagen de impressionerende spin van Louise Bourgeois op het graf van Baron James Ensor. En 'De man die de zee dirigeert' van Jan Fabre bovenop het dak van het vernieuwde casino van Oostende.

We deden ons tegoed aan de obligate ijsjes, go-carts, apéros met vue sur mer. En aan het zand én het water.

Ik houd zo van de zee. Van haar wijdsheid en haar kleurschakeringen.
Ik houd van haar in al haar gedaantes.

Dorothy

KVS

Woensdag 12 april.
Lakensestraat in Brussel.
Koninklijke Vlaamse Schouwburg.

Wat een evenement!
Herneming van 'Puur' van Wim Vandekeybus.
In de gloednieuwe en hypermoderne 'Bol' van de KVS.

Ik ben nog steeds -dagen later- zéér onder de indruk.
Van het staaltje moderne architectuur binnenin geklasseerd erfgoed.
Van de krachtige Ultima Vez dansers in een weliswaar bevreemdende setting.

PS: Bravo voor Jean-Pierre die deze foto maakte voor Wim Vandekeybus. Een foto van de hand van Kobe met een levensechte sprinkhaan!

Dorothy

1982

Vanavond ging ik baby-sitten op Castor, KarateKid,
en kreeg bezoek van een vriendin,
we besloten een glaasje wijn te drinken,
ik haal dus een fles en begin ze open te doen
"plop"

"sech, die fles is van 1982"
"o"
"shit"
"nu kunnen we ze beter opdrinken, niet?"

Sorry, Dorothy,
Bedankt voor de lekkere wijn :-)

Julie

Leef!

Mag ik nog even,
hier bij jou.
Mag ik nog een keer,
voor het leven.
Mag ik in stilte,
hier bij jou.
Mag ik nog een keer
om je geven.
Ik heb niet altijd juist geleefd,
maar toch iets moois geleerd.

En ik leef en ik leef.
Alles gaat fout maar ’t is goed,
zolang ik het beleef.

Want ik leef

Ik was je verloren,
en mij ook.
Alles proberen,
voor ik oud word.
Maar ik sta nog steeds rechtop.
Dit keer gewapend,
voor het koud wordt.
Ik heb je altijd graag gezien.
Ben jij mijn geheim misschien?

En ik leef en ik leef.
Alles gaat fout maar ’t is goed,
zolang ik het beleef.

Want ik leef

Dat ik nu zonder spijt nog verder mag,
nog dansen mag.
Dat jij,
dat je weer lacht naar mij.
Je lacht naar mij.
Je lacht naar mij.

En ik leef en ik leef.
Alles gaat fout maar ’t is goed,
zolang ik het beleef.

Want ik leef

Sarah Bettens

Onverwacht

Zaterdagavond ontmoette ik drie fijne mensen.
Helemaal onverwacht.
Last minute.

Hilde, politieker in vorming.
Annelies, dichteres in spe.
Jean-Pierre, cultuurfotograaf in wezen.

We hebben over ernstige zaken gesproken.
Maar ook over de voordelen bij Lidl.
En veel gelachen ook.

Ik heb me gelaafd aan de passies, de gevoelens, de kennis van drie fijne mensen.
Op een onverwachte zaterdagavond.
In mijn kleine Buggenhout.

Ik geniet na...

Dorothy

Figuurlijk & letterlijk

Aan het ontbijt vanmorgen kreeg ik letterlijk én figuurlijk een krop in de keel.
Letterlijk omdat het leek alsof er twee vitaminen bleven steken in mijn keelgat. Heel de dag lang.
Figuurlijk omdat ik wist wat me te wachten stond. Vandaag of één van de volgende dagen.

Na het avondeten kreeg ik figuurlijk én letterlijk pijn aan mijn hart.
Letterlijk omdat de pijn daar in mijn hartstreek aanwezig was.
Figuurlijk omdat ik heen en weer geslingerd word tussen uiteenlopende gevoelens, innerlijke stemmen, uiterlijke confrontaties.

Lichaam en geest.
Fysieke pijn en emotionele 'kwelling'.
Letterlijk en figuurlijk.

Dorothy

een reis, een tocht...

ik heb een ongelooflijke week achter de rug
een week waarin ik zoveel geleerd, meegemaakt en gevoeld heb

8 dagen Italië
waar ik
270 mensen ontmoet heb van 21 verschillende nationaliteiten
allen bezig met creativiteit op hun manier
waar ik
bijna stilzwijgend een fantastische band opgebouwd heb
met 20 heel speciale mensen
door samen te creëren en te beleven
over 6 moedertalen heen
waar ik
geknipt, geplakt, geschilderd en gebeeldhouwd heb
en ook gedanst, geschreven en muziek gemaakt heb
op intuïtie
over intuïtie
over kunst
over mijn leven
waar ik
mijn hoofd ingeruild heb voor mijn handen
en ontdekte hoe fantastisch ik dat vond
waar ik
grenzen verlegd heb voor mezelf
dankzij een rode clown neus
waar ik
gelachen en geweend heb, beide met echte tranen
van blijdschap, geluk en ontroering
waar ik
uren gewandeld heb langs het water
mezelf weer vond
en rustig werd vanbinnen

ik mis het nu al....

èn waar ik ook
heel hard heb nagedacht over vriendschap en familie
en beseft heb hoeveel geluk ik heb

Julie

Mis mij!

Deze week volgt Castor een kleutersportkamp.
Vanmorgen was het zijn eerste dag.

In vol ornaat stond hij paraat.
Assertief, flink én blij.

Klaar voor een nieuw, maar onbekend avontuur.
In de sporthal van zijn dorp.

Bij mijn (laatste) afscheidszoen gaf mijn sportman me hetvolgende, overtuigende en niet mis te interpreteren bevel: 'Mama, ik wil dat jij mij mist vandaag!'

Dorothy

Concentratie

Mijn examens zijn in aantocht.
Ik heb nog heuse bergen te verzetten.

Tussen vandaag en eind mei.
Temidden van 101 andere dingen.

Vandaag is een studiedag.
Maar, mijn aandacht is afgeleid.

Zij gaat -samen met mijn hart- uit naar iemand die me vanmorgen aarzelend schreef:
'Dit valt me zo véél moeilijker dan verwacht!'

Ik begrijp het.
Zo goed.

Dat hoop ik althans...

Dorothy

Vriend

Vriend (de (m.); -en) 1. persoon aan wie men door genegenheid en persoonlijke voorkeur gebonden is, resp. die ons een dergelijke genegenheid en voorkeur betoont

Als ik daar respect, begrip en vertrouwen aan toevoeg.
Dan denk ik aan een vriend.

Iemand die ik graag heb.
Zoals hij het zelf stil zegt.

Dorothy

Zus en zo (veel meer)

Mijn zusje is - in tegenstelling tot mij, after all :-) - deze week totaal onbereikbaar.

Maandag is zij naar Italië vertrokken. Voor haar werk.
Meer informatie heb ik niet. Geen hotelnaam, geen telefoonnummer, geen adres, geen vluchtgegevens. Niets!

Haar laatste sms'je kreeg ik op maandagochtend om 8u.
Het is vrijdagochtend ondertussen.
En ik begin haar te missen.

Het van Dale woordenboek definieert zuster als vrouwelijk kind of persoon in betrekking tot andere kinderen van dezelfde ouders. Ik kan u verzekeren dat mijn zusje onnoemelijk meer is dan dat.

Zij is zus én wijs, lief, integer, intelligent, behulpzaam, bezorgd, avontuurlijk, mooi, grappig, gul, kritisch, zacht, gastvrij.

Zij is de persoon die ik het meest vertrouw in de hele godganse wereld.
Ik geloof niet dat mijn ouders mij ooit een mooier geschenk hadden kunnen geven...
En ik geloof ook dat ik dit meer en meer begin te beseffen.

Ik wou dat ik meer woorden had om te beschrijven wat zij voor mij betekent.

Dorothy

Aan die lieve vrienden van mij...

... die wachten op de liefde.

Mijn scheurkalender leert me vandaag: 'Lig niet in hinderlaag.' Als iemand jou kwaad heeft gedaan, wacht dan niet op een kans om hem terug te pakken. Dat is de gebruikelijke uitleg van dit 11de-eeuwse citaat.

De keerzijde van mijn 'ochtendcompanion' trekt de vergelijking verder naar wat ene Tarthank Tulku zegt in zijn boek Open bewustzijn: 'Het wachten op de toekomst is als het wachten op een bus die nooit komt. Tenzij wij beginnen dat te doen waarvan wij het gevoel hebben dat het belangrijk is, zullen wij nergens terecht komen.'

Lieve vrienden van mij.
Jullie die me aan het hart liggen.
Blijf niet hunkerend wachten.

En, zoals ik gisteren met één van hen concludeerde tijdens de lunch, laten we beginnen met onszelf eerst graag te zien. Oprecht en onvoorwaardelijk graag te zien!

Dit klinkt waarschijnlijk nóg meliger dan wat ik een paar dagen geleden zei over mijn edele vogelzang.
Dat kan goed zijn, maar het is naar mijn gevoel een waarheid als een koe.
Niets zo moeilijk... al heb ik de laatste jaren reeds wat vooruitgang geboekt in deze materie.

't Is echt.

Dorothy

Wraak

Enkele dagen geleden las ik hierover hetvolgende:

Wraak is de behoefte om eigenhandig het universum te herstellen. Er is iets scheef gegaan en je gaat dat rechttrekken. Met desastreuze resultaten, vooral voor jezelf.

'Die zint op wraak, houdt zijn eigen wonden open', zegt Francis Bacon.

Wie toch wraak wil, heeft misschien iets aan de aan F. Scott Fitzgerald toegeschreven uitspraak: 'Een goed leven is de beste wraak.'

Ik kan in alle oprechtheid zeggen dat wraakgevoelens me eerder vreemd dan eigen zijn. Maar, ik heb dan weer andere negatieve kanten.
Zo gaat dat.

'Een goed leven', dat spreekt me wel aan.
Ongelooflijk zelfs.
Zij het nu als remedie voor wraak of voor iets anders of gewoon in het algemeen.

Dorothy

Onbereikbaar

Ik wil vandaag onbereikbaar zijn.
En de volgende dagen ook.

Ik wil een week beleven zonder:
e-mail, sms, telefoon (vaste lijn en GSM), antwoordapparaat en mailbox.

Men kan zeggen wat men wil.
Maar, dit is geen gemakkelijke eis noch opdracht.
Niet in deze multi-mediale maatschappij.
Niet voor mij.

Dorothy

Zang

Ik heb vanmorgen vroeg de vogels horen fluiten in mijn tuin.
In grote getalen zaten zij verspreid rond mijn huis.
Hun gezang was 'aanwezig'.

Kan u mij volgen als ik zeg dat zo'n vogelzang -'s morgens vroeg- mij een oprecht gevoel van geluk geeft?

Het klinkt waarschijnlijk melig of zeer cliché in uw oren.
Maar, ik kan u zeggen dat het zo is.
Voor mij.

Dorothy

oaseke van zon en rust

heeft iedereen een plekje waar hij/zij tot rust kan komen?
in de zetel liggen en naar de wolken kijken?
waar al de rest even stopt?
ik heb er één!
Julie

nen duitser, nen hollander en nen belg...

ik heb net 3 dagen in Zeeland gezeten om een training te geven aan een groep van 13 nederlanders en 2 belgen.
één van de belgen had net een boek geschreven met belgenmoppen, de belgen en hollander-moppen vlogen over tafel!
klassiekers en modernere versies
wij komen er toch steeds als de domste uit, echt dom :-)
veel gelachen!

en 's avonds kwam den duitser, aan tafel
een CD met een duitstalige lachmeditatie
we hebben gegierd van 't lachen, tranen liepen over onze wangen, collectief, minuten aan een stuk.
tot iedereen buik- en kaakpijn had en smeekte om het af te zetten.

een "georganiseerde" slappe lach, maar het deed toch zo'n ongelooflijke deugd!