onzuivere en voorwaardelijke liefde is schadelijk?

De voorbije weken deed ik het rijstexperiment, gebaseerd op de inzichten van Emoto:

Kort de context:
De Japanse wetenschapper Masaru Emoto heeft aangetoond dat water op gedachten kan reageren. Hij deed experimenten door waterkristallen te onderzoeken.
Mijn rijstexperiment ging als volgt: ik zette 3 dezelfde potten, gevuld met gekookte rijst en tot aan de rand bijgevuld met water, naast elkaar op mijn vensterbank.
Elke pot kreeg een boodschap:
- jij bent lelijk en niets waard
- jij bent mooi en ontzettend waardevol
- "niets"

Eén pot kreeg dagelijks een belediging naar zijn deksel geslingerd, de andere kreeg een complimentje en de derde werd steevast genegeerd, deze laatste stond door mijn computer ook uit mijn gezichtsveld.

Resultaat na enkele weken:


mijn conclusies:

- het werkt! er is een duidelijk verschil tussen de 3 potten, enkel niet het verschil dat ik verwacht had.
- negeren is duidelijk vreselijk vertroebelend
- maar dan! mijn negatieve pot is zo helder als wat en mijn positieve pot is beginnen schimmelen. een raadsel!! (voor even)

Voor de interpreatie van de 2 andere potten komen bij mij thema's als onvoorwaardelijkheid en oprechtheid naar boven. Ik moet toegeven dat ik niet onvoorwaardelijk complimentjes gaf, neen, er waren harde verwachtingen aan verbonden: mijn experiment moet lukken! Bij het "venijn" dat ik naar de andere pot slingerde, hechtte ik niet veel belang, daar ging ik van uit dat dat zijn werk zou doen, ik stond er minder bij stil. Ik stond wel er versteld van hoe makkelijk dat ging, ik ontdekte mijn venijnige kant :-).

Dus onzuivere voorwaardelijke liefde is schadelijker, dan oprecht zuiver venijn?
ook wel iets om over na te denken!

Je brengt meer zuiverheid door oprecht te zeggen wat iets niet waard is, dan door complimentjes te geven in de hoop op zuiverheid?

Het bracht bij mij een verlichtend inzicht en schokje te teweeg.
Ik zie en hoor mezelf soms dingen zeggen/doen als:
- "ja hoor, het is mooi", maar eigenlijk ben ik niet 100% overtuigd. maar het is gewoon makkelijker en de andere wordt er inderdaad even gelukkiger van.
- "je hebt gelijk", maar ondertussen denk ik er het mijne van, omdat ik geen zin om weer in discussie te gaan of om het nog eens uit te leggen.
- of ik zwijg gewoon, ook al zou ik kunnen helpen door mij mening te delen, onvoorwaardelijk uiteraard, dus ongeacht of die mening gevolgd wordt.

Maar goed, dit is mijn interpretatie,
ieder denke er het zijne/hare van.
Ik ben er ook helemaal nog niet klaar mee, want ik heb nog massa's vragen over de echte betekenis, voor mij. Ook in combinatie met wat ik mijn vorige post geschreven heb, komen er nog vele vragen naar boven.

Ik laat het even bezinken.

Julie

naief of moedig? leuk of moedig?

Mensen rond mij noemen mij soms een wereldverbeteraarster en vragen zich (vriendelijk) lachend af wanneer ik wakker ga worden, en realistisch.

Maar dat ben ik voorlopig nog niet van plan. Ik wil erin blijven geloven.
En als dat gepaard gaat met eenzaamheid en pijnlijke momenten, dan ben ik nu zover dat ik dat aanvaard. Naief of moedig?

Vorige week was ik voor de eerste keer getuige van een heel raar fenomeen:
een groep van 25 mensen die 3 dagen samen zijn. Er worden prachtige dingen gezegd, maar ook fundamenteel pijnlijke, doch belangrijke dingen.
En wat blijkt: velen hebben die zaken niet eens gehoord, gezien of echt begrepen.
Kan dat nu?
Het lijkt onmogelijk in een groep van intelligente volwassenen.
Doch zorgt er iets voor een mist op wat mensen ontvangen en verwerken.
Ik sta perplex.
Sommigen vallen achteraf echt uit de lucht: "heb jij, heeft hij/zij dat gezegd??", "had ik dat gehoord, had ik misschien toch gehandeld, gereageerd, ...".
Hattie & Tattie
Maar het was niet zo, en wat is gebeurd, is gebeurd, en wat niet is gebeurd, had volgens mij niet kunnen gebeuren. Hoe hard we ook streden.

En ik wil weten welke krachten er op zo'n momenten spelen, ik wil het begrijpen.
En als het mogelijk is, leren voorkomen.
Dat is voor 't moment ongeveer de belangrijkste vraag die mij bezighoudt.
Want ik geloof niet dat het gaat om individuele onwil.
Het is meer en helaas krachtiger dan dat.


Tijdens de 3-daagse was één van de vragen die ons werd gesteld: willen we bereiken dat we ons leven leuk vinden, dat we gelukkig zijn?
Of willen we moedig zijn, omdat we het leven leven dat voor ons bedoeld is, en omdat het betekenis heeft voor veel meer mensen dan voor onszelf en omdat het dient aan veel meer dan het "nu" en de nabije toekomst van onszelf en onze naasten?

Moedig of leuk?

Ik ben lang voor "leuk" gegaan, "leuk" is ook veilig, want dat is meestal iets collectief.
Nu wil ik gaan voor "moedig". Al weet ik dat "moedig" gepaard gaat met "alleen", en mij vaak zal uitdagen op mijn verantwoordelijkheid, betrokkenheid en vastberadenheid.
In woorden weet ik uit te leggen wat dat inhoudt, ik weet zelfs hoe het voelt.
Maar hoe zet ik dat om in daden, in mijn werk, maar vooral in mijn eigen dagdagelijks leven??

Ergens geloof ik echt dat de wereld het nodig heeft. Meer nog, dat dat de enige weg zal zijn.

Vele principes hebben lang richting gegeven aan onze keuzes en beslissingen:
religie, sociale & economische & politieke systemen, ..., kortom algemeen aanvaarde opvattingen die voorspelbaar en statisch waren, waar alles en iedereen zich aan hield.
Steeds meer merk je dat begrippen zoals oa causaliteit (oorzaak & gevolg), en dus voorspelbaarheid aan het verdwijnen zijn, en dat heeft een grote impact op ons leven.
Het betekent dat je zelf de enige bent die je keuzes kan bepalen. Jouw vrije wil en creatiekracht, afgestemd en in samenwerking met alle krachten rond ons.

Hoe?
Het vraagt onderscheidingsvermogen, wat is waar voor mij en wat niet? wat is goed voor mij en wat niet? wat vind ik en wat niet? waar sta ik achter en kan ik dus uitdragen en wat niet? waar geloof ik in en waarin niet?
wat is echt en wat is ruis?
wat is authentiek en wat is afleiding?
welke verantwoordelijkheid geef ik door aan anderen en welke houd ik bij mezelf?

Zelf iets gaan vinden van alles. Wat een uitdaging.
Zelf nadenken, ipv iets zomaar als waarheid aan te nemen van "referenties", experts, goeroe's.
Steeds opnieuw gaan voelen of het klopt.
En als het klopt, 100% vertrouwen hebben en houden in je eigen judgement.
Voor dat moment, want het volgende moment kunnen de kaarten weer anders liggen.

Want het concept waarheid is niet meer één ding, dat van toepassing is op alles en iedereen, noch is het iets dat blijft doorheen de tijd.
Er zijn miljoenen waarheden, die naast elkaar allemaal waar zijn, en in zichzelf weer veranderen en het enige dat jou helpt is om jouw waarheid te zoeken.
Want alleen die zal voor jou werken.

Ik wil vandaag verantwoordelijkheid nemen voor morgen, niet alleen voor mijn morgen, maar voor de morgen van het geheel. Ik wil stilstaan bij alles wat ik doe, zeg, voel, vind en me afvragen of het klopt. En enkel vandaaruit keuzes maken.

Dat was het gedeelte in woorden.
Nu op zoek naar hoe het te integreren in mijn leven.
Maakt me doodsbang, want het lijkt zodanig groots, dat ik eerst vertrouwen moet krijgen dat het kan, en daarna dat ik het kan.

Julie